دانه امروز سپیدار فردا...
دانه امروز سپیدار فردا...
.gif)
سلام احسان زیبای مامان و بابا امروز میخوام یه قصه کوچولو برات بگم :
دانه كوچك بود و كسی او را نمی‌دید...
سال‌های سال گذشته بود و او هنوز همان دانه كوچك بود.
دانه دلش می‌خواست به چشم بیاید اما نمی‌دانست چگونه.
گاهی سوار باد می‌شد و از جلوی چشم‌ها می‌گذشت...
گاهی خودش را روی زمینه روشن برگ‌ها می‌انداخت و گاهی فریاد می‌زد و می‌گفت:
من هستم، من اینجا هستم، تماشایم كنید.
اما هیچ‌كس جز پرنده‌هایی كه قصد خوردنش را داشتند یا حشره‌هایی كه به چشم آذوقه زمستان به او نگاه می‌كردند، كسی به او توجه نمی‌كرد.
دانه خسته بود از این زندگی، از این همه گم بودن و كوچكی خسته بود، یك روز رو به خدا كرد و گفت: نه، این رسمش نیست.
من به چشم هیچ كس نمی‌آیم. كاشكی كمی بزرگتر، كمی بزرگتر مرا می‌آفریدی.
خدا گفت: اما عزیز كوچكم! تو بزرگی، بزرگتر از آنچه فكر می‌كنی. حیف كه هیچ وقت به خودت فرصت بزرگ شدن ندادی. رشد، ماجرایی است كه تو از خودت دریغ كرده‌ای. راستی یادت باشد تا وقتی كه می‌خواهی به چشم بیایی، دیده نمی‌شوی.
خودت را از چشم‌ها پنهان كن تا دیده شوی.
دانه كوچك معنی حرف‌های خدا را خوب نفهمید اما رفت زیر خاك و خودش را پنهان كرد.
رفت تا به حرف‌های خدا بیشتر فكر كند.
سال‌ها بعد دانه كوچك سپیداری بلند و باشكوه بود كه هیچ كس نمی‌توانست ندیده‌اش بگیرد؛ سپیداری كه به چشم همه می‌آمد ...
تا زمانی که ضمیر ناخودآگاهت را متقاعد نکنی که انسان موفقی هستی، شکست خواهی خورد. این قانع کردن با تاکید و تکرار موثر به وجود می آید. 
